नवी सुरवात

मराठीत ब्लोग लिहावा ही सुबुध्दी झाली चार अमेरीकन मित्रांमूळे. अर्थात त्यांनी मला स्पष्ट सांगितल नाही पण त्यांची passion बरच काही सांगून गेली. हे लोक फक्त स्वतःच्या passion साठी जगतात. खर तर हा आपल्या आणि त्याच्या जडणघडणीतला फरक. बर कोणती योग्य आणि कोणती अयोग्य हा प्रश्न निराळा. इथे योग्य अयोग्य हा व्यक्तीगत प्रश्न. आणि म्हणूनच ते passionने जगू शकतात.

आपल्याकडेही आहे व्यक्ती स्वातंत्र्य, पण म्हणायला. आपण सर्रासपणे आपले विचार, आपली मतं, आपल्या अपेक्षा आणि आपली कामं दुसर्यावर लादत असतो. हो आणि दुसरा आपल्या वर. स्वतःच्या मनाला काय हवयं याचा कोणीच विचार करत नाही. मीही त्याला अपवाद नाही...

डोळे बंद करतो...मी दिसतो...असंख्य दगडांवर पाय ठेउन उभा राहण्याचा प्रयत्न करणारा. ते दगड म्हणजे माझे career interests. त्यातल्याच एखद्या दगडावर आयुष्यभराचा प्रवास करायचा होता...असो. आता जे आहे तेच सत्य आणि ते महत्वाचही आहे. हे विचार इतके दाटले की वाटल हे लिहावं आणि मग वाटलं की लिहावं. मनातले सगळे विचार लिहावेत. बरं मराठीत लिहीले नाहीत तर मग खय्रा अर्थाने व्यक्तच होता येणार नाही. बघुयात हा विचार कीती सफल होतो ते.

बरच उशीर झाला आहे. पुन्हा भेटु.

आज फारच हुरहुर लागलीये मनाला. काहीच करावसं वाटतं नाहीये. कारण काय कुणास ठाऊक . कदाचीत त्याचं काल अचानक भेटणं? असेलही...तो परत भेटावा, परत परत भेटवा असं वाटतयं. भीती वाटते की तो परत कधीच भेटणार नाही...त्यचं जाणं असाह्य झालं. एका क्षणी वाटतं हरवलेले धागे सापडले पण दुसर्याच क्षणी कळतं की ते धागे कधीच विरून गेलेत.

हसू आलं, माझ मलाच. स्वतःला टीनएजर सरखं वगताना पाहुन. सतत त्यचाच विचार. प्रत्येक गोष्टीत त्याला रिलेट करणं. ओब्सेशन मी आज अनुभवलं. आता बसं! खुप झालं. त्याचे आणि माझे रस्ते मिळणं अश्क्यय. तो नाही पण त्यचे विचार सतत बरोबर रहावे ही इछा.

आज तो भेटला होता. अगदी अचानाक. खरं तर दोन तीन महीने झाले तो शिकागो मध्ये येऊन पण ठरवून भेटणं झालंच नाही. आज अचानक रस्त्यात भेटला. इतक्या गर्दीतही मी ओळखलं त्याला, आणि त्यानं मला...

बराच वेळ गप्पा मरल्या. सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या. सगळं आठवतयं मला. त्याच्या बरोबर घालवलेला प्रत्येक दिवस आणि प्रत्येक रात्र...या आठवाणी सुख घेउन आल्या आणि दुःख देऊन गेल्या. दुःख ते क्षण हरवल्याचं. असो...पूर्वी कधीही नाही इतक्या मोकळ्यापणे आम्ही बोलत होतो. चागंल्या वाईट सर्व गोष्टी शरे केल्या.हवून गलो एकमेकांत...

एक मात्र खरं, एखादा जूना माणूस जेव्हा भेटतो तेव्हा तो एकटच भेटत नाही. त्याच्या बरोबर भेटतं एक पर्व; पर्व आठवणींच. त्याचं झसं भेटण सुध्दा भविष्यात एक पर्वच ठरणार आहे.

प्रयत्न चालु आहे

वाय्राची एक नीखळ जुळूक अंगाला स्पर्श करुन जाते, आणि तो स्पर्श मनलाही होतो.
मग मनही उडु लागतं वय्रा बरोबर आणि घेऊन जातं पूर्वीच्या जगात.
हो, पूर्वीच्या जगात. ते जग पूर्वीच कधी झालं कळलच नाही.
सरला बराच काळ, बदलल्या बय्राच गोष्टी.
पण स्वतःला बदलण कधी जमलच नाही.

अंधार

हा अंधार...स्व:ताही गडद्द होत जातो आणि आपल्या आवर्तनालाही तितकाच गडद्द करत जातो. भयाण वाटतो सुरवातीला पण त्या भयाणतेतून तरलं तर त्या शातंते सरखा दुसरा अनुभव नाही.