वेळ कूणासाठी थांबत नाही आणि आपणही आपल्या रत्यावर चालत राहतो, न थाबंता. त्या रत्यावर मग वळणं येतात, चढ उतार येतात आणि विश्रांतीची जागाही येते. भूतकाळातले हिशेब मांडायला ही जागा चांगली. नूसतेच ऐहिक हिशेब नाहीत तर नात्यांचेही हिशेब. माझ्या जून्या नव्या नात्यांमधे ठळक पणे आठवणारं एक नातं..समीरचं आणि माझं. ते नातं संपल्याची रुखरुख लागते. ते नातं थांबवून मी पूढे का निघून आले तेही आठवतं. आणि मग पुढचा रत्ता चालण्याचा हुरुप टिकून रहतो. खर तर त्याच्या आणि मझ्या नात्यातला गधं कधीच विरून गेलाय. पण तरीही त्या सूखलेल्या पाकळ्या मनाच्या पुस्तकात कुठतरी दडवून ठेवल्यात. का कुणास ठाऊक?

बरेच लोक बय्राच गोष्टी करतात. बय्राचजणांना त्या बय्रापैकी जमतात. त्या गोष्टी बघून मी बय्राच वेळा प्रोत्साहीत होतो (निष्कारण). असाच एकदा प्रोत्साहीत होउन कविता करण्याचा मी केलेला (आणि फसलेला) प्रयन्त.

|| ही आहे IIT university shuttle ची कहाणी ||

या बसा लवकर अशी म्हणतेय गाडी,
तुमच्याचसाठी ठेवली आहेत दारे उघडी.

धावा लवकर बाहेर आहे बरीच थंडी,
पण जपून, नाहीतर होइल घसरगूंडी.

बाहेर आहे थंडी तरी उबदार माझी मांडी,
चिल्यापिल्यांसाठी फुकटात क्यांडी.

सूटते इतक्या वेगात की सगळ्यांना मागे मी पाडी,
फायरिंग एकून माझे लाजते आगगाडी.

मी निघाले लगेच होता जाण्याची घडी,
माहीत आहे त्याला म्हणूनच पळतोय तो गडी.






(My comment: This is ridiculous!)

चौथीच्या त्या चंद्राची कोर

सहजच खिडकीतून बाहेर पाहिलं अनं तिची झलक दिसली. काळ्याभोर आकाशात दिमाखात झळकत होती. इतकी नाजूक, इतकी उजळ, इतकी नितळ...चौथीच्या त्या चंद्राची कोर! आणि तिच्या भोवती घेरा घालणाय्रा त्या चादंण्या. जणू त्या चंद्रकलेचा पदरचं.

पण तिलातर तिच्या सौदर्याचं काही घेणं देणंच नाही. तिलातर ओढं लागलीय पूर्णत्वाची. कलाकलानं पूर्ण व्हायची पून्हा हळूहळू नामशेष होण्यासाठी. आणि तेव्हाच मला आधार वाटतो. नामशेष झाली तरी पून्हा तिची झलक मिळणार आहे या विचारान...

काल पहिल्यांदा Titanic पहिला (हो पहिल्यांदा!). सिनेमा तर सुंदर आहेच. आणि काही सीन्स तर अप्रतिमच आहेत :) असाच एक क्षण मनात खिळून राहीला आहे.

सीन असा...पाण्याने जहाजाचा ताबा घेतलाय. जहाजाचं डोकं पाण्यात बुडालं आहे. डेकवर वाद्यव्रूंद शांतपणे संगीत वाजवत आहेत. इतर प्रवसी मात्र जीव वाचवायचा प्रयत्न करतायत.

संगीताचा तो तुकडा संपतो, आणि वाद्यव्रूंद आपला गाशा गुंडाळू लागतात. इतक्यात, परिथिती हाताबाहेर गेलेली पाहून captain कंत्रोल रूम मधे जातो. अगदी हताश होऊन! मरण आलं तरी ते इथेचयावं असा निर्धार. captainच हे समर्पण पाहून परत निघलेला तो वाद्यव्रूंद माघारी फिरतो आणि पुन्हा संगीत सुरु होते.

कहीही संबंध नसताना हे बंध जोडले जातात. दुसय्राच्या कर्तव्याला आपण आपण आपलीच जवाबदारी मानू लागतो. त्यात चूक कहीच नाही उलट मोठेपणाच आहे. आणि हे मोठेपण दाखवायला एखादं जहाजच बुडायला हवं असं काही नाही. एखाद्या मोठ्या कपंनीतला छोटा क्लार्क देखील हे मोठेपण दाखऊ शकातो. जहाज वाचेल किंवा नाही, ते आपलं कर्तव्य असेल किंवा नसेलही. पण आपली जवाबदरी आपण ओळखयला हवी, नाही का?