सहजच खिडकीतून बाहेर पाहिलं अनं तिची झलक दिसली. काळ्याभोर आकाशात दिमाखात झळकत होती. इतकी नाजूक, इतकी उजळ, इतकी नितळ...चौथीच्या त्या चंद्राची कोर! आणि तिच्या भोवती घेरा घालणाय्रा त्या चादंण्या. जणू त्या चंद्रकलेचा पदरचं.
पण तिलातर तिच्या सौदर्याचं काही घेणं देणंच नाही. तिलातर ओढं लागलीय पूर्णत्वाची. कलाकलानं पूर्ण व्हायची पून्हा हळूहळू नामशेष होण्यासाठी. आणि तेव्हाच मला आधार वाटतो. नामशेष झाली तरी पून्हा तिची झलक मिळणार आहे या विचारान...
No comments:
Post a Comment